… Moederdag Blues …

Aangekomen in deze onzekere tijd, laat Moederdag 2020 me meanderen langs Memory Lane. Vol bewondering keek ik als kind toe, terwijl mijn moeder uit de losse hand zwanen en olifanten tekende. Nog steeds heb ik waardering voor wat ze me creatief heeft meegegeven. Mijn moeder hield ook van spelen met taal … olifantjes noemde ze steevast ‘foliantjes’. Wat ik tot op de dag van vandaag van haar na-aap. Net zoals het tekenen van zwanen en olifanten. Zo blijf ik in verbinding met mijn moeder, ook al is ze op meer 1,5 meter afstand.

Als twintigjarige vrouw, moest ik leren omgaan met een groot gemis van de moederrol in mijn leven. Het was in de Herfst van ’87 dat mijn moeder, begin oktober net vijftig geworden, het leven liet. Na zeven jaar ziekenhuis in en uit, had ze de strijd tegen borstkanker verloren. Dit verlies in mijn leven integreren is een proces, waar gelukkig gaandeweg de scherpe randjes vanaf slijten. Door schade en schande wijzer, is het in mijn ogen essentieel stil te staan bij verlies en verdriet te doorleven als het zich aandient.

Na het doorlopen van de modevakschool had ik in die periode mijn ouderlijk huis verruilt voor een studentenflat in Enschede. Ik had besloten de opleiding Bedrijfskunde (Textiel differentiatie) te volgen en zat in het 2^de jaar. Ondanks deze tegenslag concentreerde ik me op de studie en stroomde met hakken over de sloot door naar het stagejaar. Mijn verdriet ‘pakte’ ik in de spaarzame uren waarin ik niets deed. En zo behaalde in 1990 het felbegeerde diploma.

Stilstaan bij verdriet doe ik sinds de zomer van 2011 vooral op creatieve wijze. Ik rol van de ene in de andere creatieve variant van verlies verwerken. Materiaal dat ik gebruik verschilt van kleding, stof, kleurpotlood tot kwast. In het kielzog van mijn moeders kielzog kleurde ik in mijn Personal Art Journal een zwaan, gevolgd door een ‘foliant’. Symbolisch gezien staat de olifant bij mij voor oer wijsheid, sensitiviteit en vrouwelijke leiderschap. Het is een geduldig dier wat haar kroost, territorium en zichzelf verdedigd indien nodig. Naast kenmerken als ontzagwekkend, harmonieus, loyaal, zorgzaam, sociaal en vredelievend. Allemaal karakteristieken die ik mijn moeder ook toedicht.

En hoe bijzonder is het dan om van de grijze fleece van mijn dierbare Rob, een knuffel olifant maakte. Een kledingstuk van mijn overleden lief, die tot mijn groot verdriet de achtenveertig net niet haalde. Zo heb ik een brug weten te slaan, tussen twee traumatische verlies ervaringen. Eenmaal af bemerkte ik dat deze zachtaardige knuffel troost, vertedert en ook blijdschap bij me oproept. Vandaar dat mijn ‘folianten’ knuffel vandaag de dag als Krachtdier door het leven gaat.

Mijn Personal Art Journal boek, stond op de nominatie om te worden weggegooid. In aangepaste vorm heeft het levensverlenging gekregen, doordat ik het opleukte met een kaft van stof, applicatie en eigenhandig gemaakte boekenlegger.

Voor wie mij wil na-apen en tips wil hoe dit aan te pakken … bel me gerust.

Wens jullie een fijne Moederdag, wie weet met een creatieve twist.