De ballerina Met haar sierlijke bewegingen was de ballerina een ranke, charmante verschijning met glanzende mahoniekleurige haren. Menigeen draaide het hoofd om, wanneer deze elegante dame langsliep alsof de zwaartekracht geen vat op haar had. Zelfs nu ze als weduwe op eigen benen moest leren staan, zag ze er overmand door verdriet nog steeds tiptop uit. Vastbesloten het alleen-gaan krachtig te doorstaan, ordende ze gedisciplineerd en voortvarend haar nieuwe leven. Tot het Covid-19 virus haar ontmoedigde het leven weer leuker te maken. De moed zonk haar in de schoenen om ook aan déze tegenslag een positieve draai te geven.

Het was voorjaar 2020 en ze zat in het derde jaar na het overlijden van haar jeugdliefde, toen corona roet in het eten gooide. Dapper als ze was, wist deze harde werkster zich kranig door het verwerkingsproces heen te slaan. Liefdevol ondersteund door betrokken familieleden en vrienden, zette ze stappen vooruit. Soms viel ze terug in een zwart gat, desondanks zat ze goed op koers in haar proces van heling. Plotseling werd haar overzichtelijke weekindeling onderuitgehaald. En juist deze zorgvuldig opgebouwde patronen waren van essentieel belang voor haar om op spitsroeden te blijven lopen!

Met haar romantische inslag was samenspel, vooral het samenspel van de kunsten, voor deze ballerina haar lust en haar leven. Zo ook het samen spelen, samenleven en samen zijn met haar geliefde. Na veertig jaar huwelijk voelde ze nog steeds die sterke verbinding. Het denkbeeldige voelbare gat wat in haar lijf was geslagen, liet zich mondjesmaat vullen met nieuwe levensenergie. Ritme en regelmaat waren haar ankers om de dagen ‘zinvol’ aaneen te kunnen rijgen. Vaste afspraken had ze gemaakt om gezamenlijk te wandelen en aan tafel te zitten. Haar vrijwilligerswerk bracht afleiding, zonder dat de aangegane verplichting druk op haar legde. Het maakte dat ze een doel had om zichzelf mooi te kleden en bracht haar onder de mensen. Haar inzet werd gewaardeerd en het gevoel ergens nodig te zijn deed haar goed. Al dit stond door het virus ineens weer op losse schroeven. Zo ook het fysieke contact met familie en vrienden. De eenzaamheid sloeg toe en legde een grijze deken over het bestaan.

De lamme leidt de blinde, zo luidt het spreekwoordelijk gezegde. Zo gebeurde het dat Covid-19 aan de basis stond voor een nieuwe pas de deux. Ditmaal een telefonische choreografie, een communicatief samenspel uitgevoerd door twee weduwes. Onder het motto delen is helen, spraken we af elkaar elke ochtend om half negen te contacten. Deze afspraak verlichtte haar start van de dag aanzienlijk. Bij mij zorgde het voor regelmaat in het werkritme, wat eveneens verstoord was door de onvoorziene omstandigheden. Deze intensieve verbinding op afstand bracht ons beide dan ook verlichting. Ondanks het gemis aan fysiek contact, de warmte en steun die gepaard gaan met samen in een ruimte zijn, verzachtte de gevoelens van eenzaamheid.

Mijn moestuinavontuur heeft ook in deze situatie een positieve bijdrage kunnen leveren. Inmiddels staat het een en ander aan zaaigoed op haar balkon, wat anders op mijn inspiratie-Hof terecht was gekomen. Nu we een fase verder zijn en de druk enigszins van de ketel is, hebben we onze belafspraken versoepeld. Met regelmaat ontvang ik nu enthousiaste berichten en foto’s vanaf haar balkon. Ik word op de hoogte gehouden van de groei en bloei van courgettes, tomaten, mais en zelfs de patisson, ook wel kardinaalsmuts geheten.

Door haar aangewakkerde interesse voor tuinieren, maakt ze plannen voor aankomend seizoen. Ze gaat voor een kruidentuin. Omgaan met veranderende omstandigheden, het is niet altijd even makkelijk. Het hebben van een toekomstperspectief is van groot belang om tegenslag te kunnen doorstaan. Al luisterend en inlevend zijn we, soepel op elkaar afgestemd als in een pas de deux, spitsvondig en creatief weer in een nieuwe balans terechtgekomen.